De illas e sereas

«Para unha historia do cinema en lingua galega, 1, 2 e 3» é a proba fáctica do noso «desexo de comunidade» tal e coma Jacques Rancière observa determinados acontecementos contemporáneos que queren ocupar a esfera pública, evitar o seu aniquilamento. E a creación, en calquera soporte, linguaxe ou formulación, é un deses acontecementos. Mais tamén constata a existencia da devandita «comunidade electiva», na feliz distinción de Maurice Blanchot, que nos leva a considerar o cinema en lingua galega como un deses «momentos estelares» da cultura de noso en que o fai propio para partillar coa humanidade unhas obras nas que o real, o imaxinario e o modo de contalo nos configuran.

A serea é esa imaxe que guía a sorte do vaixel no mascarón de proa; é a cariátide voandeira que exhibe os seos na capela do Salvador da catedral de Santiago;
é a esfinxe de cabelos alados que Castelao soñou como escudo de Galiza canda o lema «denantes mortos que escravos»; é a serea que se fundiu cun lobo da illa Lobeira e dela emerxeron as rendas de Camariñas, a que se uniu ao cabaleiro de Roncesvalles e deu orixe á saga dos Mariño, navegantes até mais aló de Chile, a que chega de lonxe mais nunca é estranxeira. Desexo de sereas é, xa que logo, esa seiva no noso imaxinario que nos fai ir alén e amar o cinema en lingua galega. Aínda que no luscofusco a figura deveña ambigua, por veces ríspeta e ameazadora, nós imos termar sempre desa lanchiña de papel onde os filmes poidan, contra vento e marea, navegar de illa en illa.

Unha presada de investigadoras e investigadores de diferentes xeracións e con miradas distintas, do Grupo de Estudos Audiovisuais e tamén de fóra, tecemos este relato ao redor dun mundo que se chama cinema á marxe de servidumes académicas e dende a crítica aos modos obsoletos de pensar nas películas.

Índice

Proemio. Margarita Ledo Andión.

Desexo de cinema: emoción e inscrición de clase. Fernando Redondo Neira.

Entre illas. Reciclaxe e arquivo no cinema galego. Cibrán Tenreiro Uzal.

Illas descoñecidas. Alberte Pagán.

Illas espello. Margarita Ledo Andión.

Lúa vermella, de Lois Patiño. Unha mirada onírica a propósito dun universo real. Antía López Gómez.

Se fan sufrir é porque sofren. Réquiem pola Galiza rural. (O que arde, Oliver Laxe, 2019). José Luis Castro de Paz, Pablo Súarez-Mansilla.

Illas no deserto. Cinema galego na diáspora. Marta Pérez Pereiro.