Respeaking: subtitling through speech recognition

En termos xerais, o refalado pode definirse como a produción de subtítulos por medios de recoñecemento do discurso. Unha definición máis rigorosa presentaríao como ‘unha técnica na cal o refalador escoita o son orixinal dun programa ou evento en vivo e o re-ala, incluíndo marcas de puntuación e algunhas características específicas para as audiencias de xordos e persoas con problemas auditivos, a un software de recoñecemento do discurso, que transforma a fala recoñecida en subtítulos que se mostran nunha pantalla co menor retraso’ (Romero-Fresco 2011: 1). Así, en moitos sentidos, o refalado é ao subtitulado o que a interpretación á tradución, nomeadamente un salto desde o escrito ao oral sen a rede de seguridade do tempo. É, en efecto, unha forma de interpretación simultánea (normalmente intralingüística) asistida por ordenador co engadido de marcas de puntuación e características como a identificación de diferentes falantes por cores ou etiquetas de nomes. Malia que os refalantes son normalmente incentivados a repetir a banda sonora orixinal, e polo tanto producir subtítulos literais, a acelerada forma de falar nos contidos mediáticos a miúdo faino difícil. O reto derivado dos altos índices de discurso componse por outras restricións. Estas inclúen a necesidade de incorporar marcas de puntuación a través do ditado mentres o refalado da banda sonora orixinal ten lugar; e a expectativa de que o resultado refalado tolerará os índices de lectura do espectador estándar. Consecuentemente, os refaladores acaban por parafrasear, máis que repetir ou imitar, a banda sonora orixinal (Romero-Fresco 2009).