Identidades al margen y en los márgenes

O filme que aquí estudamos, Arraianos ( Eloi Enciso, 2012), discorre ao redor dun cruzamento de camiños no que conflúen o ficcional e o documental, alí onde se confontan unha marcada representación antinaturalista dun espazo, e do grupo humano que o habita, e unha vontade de indagación visual do devandito espazo, no cal permanecen as pegadas dun pasado mítico que o foi conformando. Construído sobre o matérico do espazo físico que explora e interroga, Arraianos desprega un discurso que, apoiado tamén sobre o telúrico e o popular, esfórzase por dar conta do carácter fronteirizo daquel lugar, A Raia, entre Galicia e Portugal, territorio límite que soubo conformarse unha identidade propia. A análise que fagamos de Arraianos deberá orientarse, así, con axuda das marcas que informan da súa natureza híbrida. A análise fílmico que nos propoñemos levar a cabo deberá, en consecuencia, atender a ese outro espazo cara ao que se abre a película, o dunha certa transcendencia que non foxe dos grandes interrogantes, á vez que fará necesario atender a un filme que se sitúa sobre o territorio que explora, apoiándose tanto no telúrico como no popular.