Fóra de campo

Iván Villarmea Álvarez pecha A foresta e as árbores analizando o funcionamento e o significado do fóra de campo en varios filmes galegos deste século, como 1977 (Peque Varela, 2007), Fóra (Pablo Cayuela & Xan Gómez Viñas, 2012), Encallados (Alfonso Zarauza, 2012), Jet Lag (Eloy Domínguez Serén, 2014), Os días afogados (Luís Avilés & César Souto, 2015), Esquece Monelos (Ángeles Huerta, 2016), Trinta lumes (Diana Toucedo, 2018) ou Trote (Xacio Baño, 2018), entre outros.

«Nestes traballos, o fóra de campo vén sendo, ante todo, un recurso de posta en escena que axuda a definir o espazo do relato, complementando as imaxes e ampliando o seu alcance, mais tamén é unha figura retórica que remite a acontecementos traumáticos do pasado histórico e da memoria persoal que non se poden ou non se queren representar, ás veces por non existir rexistros visuais directos destes acontecementos, mais sobre todo por non saber aínda como procesalos, quer nas imaxes, quer na memoria».

Alén estas variábeis, a inclinación cara ao non dito e o non visto en moitas das propostas cinematográficas que abrollaron nos últimos doce anos na Galiza reflicte, segundo o autor, «as limitacións materiais coas que aínda se traballa no país, mais tamén expresa un claro desexo de ampliar o campo do visíbel en todas as direccións, para poder abranguer todos aqueles espazos e tempos que, polas súas características, non collen dentro do cadro». Unha lectura que «encaixa coa vocación cosmopolita do Novo Cinema Galego, que aspira a suturar a ruptura entre a terra e o mundo dándolles ás historias locais unha dimensión global».