Fóra de campo

Iván Villarmea Álvarez cierra A foresta e as árbores analizando el funcionamiento y el significado del fuera de campo en varios films gallegos de este siglo, como 1977 (Peque Varela, 2007), Fóra (Pablo Cayuela & Xan Gómez Viñas, 2012), Encallados (Alfonso Zarauza, 2012), Jet Lag (Eloy Domínguez Serén, 2014), Os días afogados (Luís Avilés & César Souto, 2015), Esquece Monelos (Ángeles Huerta, 2016), Trinta lumes (Diana Toucedo, 2018) o Trote (Xacio Baño, 2018), entre otros.

«Nestes traballos, o fóra de campo vén sendo, ante todo, un recurso de posta en escena que axuda a definir o espazo do relato, complementando as imaxes e ampliando o seu alcance, mais tamén é unha figura retórica que remite a acontecementos traumáticos do pasado histórico e da memoria persoal que non se poden ou non se queren representar, ás veces por non existir rexistros visuais directos destes acontecementos, mais sobre todo por non saber aínda como procesalos, quer nas imaxes, quer na memoria».

Más allá de estas variables, la inclinación hacia lo no dicho y lo no visto en muchas de las propuestas cinematográficas que han aparecido en los últimos doce años en Galicia refleja, según el autor, «as limitacións materiais coas que aínda se traballa no país, mais tamén expresa un claro desexo de ampliar o campo do visíbel en todas as direccións, para poder abranguer todos aqueles espazos e tempos que, polas súas características, non collen dentro do cadro». Una lectura que «encaixa coa vocación cosmopolita do Novo Cinema Galego, que aspira a suturar a ruptura entre a terra e o mundo dándolles ás historias locais unha dimensión global».