Renaiming Itself. Nuevas definiciones en el cine contemporáneo

A idea de renomear o cinema desde determinadas prácticas, toma de posición e aspectos pouco regrados, cando non invisibilizados, foi tomando corpo na conxunción do uso das tecnoloxías como un recurso para as políticas da diversidade e dun crecente compromiso crítico, tamén desde a Academia, por incorporar novas notacións: cinema de pequenas nacións – con ou sen Estado–, independente, colaborativo, identitario… que son, talvez, o contrasinal desoutro discurso chamado a definir o papel da produción cultural como constitutiva do dereito a que “o pequeno” non desapareza no labirinto dos estereotipos, a espectacularización e, sobre todo, a razón de mercado. Un cambio de actitude, que se alonga desde a VO en linguas non hexemónicas ata o uso da rede como espazo de intercambio e de diseminación, impregna o encontro e os debates de persoas que, desde ámbitos tan diferentes como o institucional, o educativo ou o creativo, estamos a labrar un territorio chamado “cinema”, non só como conxunto de filmes, senón como mediación e como representación política e estética. A resposta de autoras e autores que interveñen con e a través do cinema, da incorporación de variables dilemáticas á análise convencional, de universos experienciales como material de investigación son parte da diferenza que este monográfico expón.