A Cuarta Parede celebra a efeméride fundacional do cinema galego con “Cinegalicia 2019”

Dende a web de A Cuarta Parede anunciaban a pasada semana o seu novo proxecto: Cinegalicia 2019. Esta é a forma na que a primeira revista online de crítica cinematográfica en galego vai celebrar a estrea de tres filmes que marcaron en 1989 a consolidación do cinema galego: Urxa, Continental e Sempre Xonxa. Máis dunha vintena de creadoras e creadores nadas despois desa data reinterpretarán os filmes desde a súa perspectiva e mediante diferentes manifestacións artísticas.

Roberta Vázquez, Laura Ramos, Sara Donoso, Adrián Canoura, Elba Souto, Julia Huete, Jesús Silva, Lara e Noa Castro, Oh Ayatollah, Montse Piñeiro, Anxo F. Couceiro, Iria Silvosa, Charles Rapante, Pepa Prieto Puy, Clara Coira, Camila Viéitez, Andrés Sanjurjo. E por último, pero non menos importante, os integrantes do GEA Cibrán Tenreiro e Brais Romero. Estas artistas non pretenden declararse como a voz da súa xeración, segundo afirman, mais admiten que esta escolma de traballos poden rematar por presentar algúns trazos comúns na súa visión da realidade.

As creadoras son especialmente conscientes das transformacións que os distancian do Cinegalicia orixinal. A democraticación tecnolóxica posibilitou nos 30 anos transcorridos unha accesibilidade á creación audiovisual que a equipara a outras disciplinas como a pintura ou a escrita. Grazas a iso, consideran que “hoxe esa especie de xerarquización dos formatos parece superada e o cine galego é, por sorte, máis rico porque hai nel máis cines posibles, do industrial ao doméstico”.

De tal xeito, revisarán as obras coa aparición de novos intereses, espazos e personaxes, abordados con novas ideas estéticas e cun cambio fundamental: “xa non só son señores os que dirixen e hai hoxe algo máis de consciencia sobre a pobreza dunha arte que só reflicta a mirada masculina”. Cineagalicia 2019 nace, en definitiva, cunha vontade de diálogo con tres filmes fundamentais na historia do noso cinema, tanto dende a creación e como dende a análise:

“É atopar conexións que xa existen, establecer outras novas, encher ocos que quedaron por encher e abrir camiños que poidamos camiñar, se cadra coa vontade de que a cultura galega se pareza a nós, ou a unha versión mellor diso mesmo. E aquí nós significa, probablemente, Galicia, pero dicilo ten unha épica que non é moi da nosa xeración”.