Llorenç Soler: M’agrada pensar que sóc un amateur de tot el que faig

Seducido polas moitas realidades que acubilla a cidade, Llorenç Soler filma en 1976 o Primeiro Seminario de Arquitectura de Compostela (1976), de carácter descritivo e, en paralelo, unha peza de montaxe radical na forma e na denuncia: Antisalmo.  Dende  entón Galiza fai parte dos seus materiais e serán as mediametraxes Gitanos sin romancero (1976), Autopista: una navallada a nosa terra (1977), Condenados a beber (1978) e O monte é noso (1978) os que unha e outra vez nos lembren que o cinema  en lingua galega ten historia, que o cinema militante non tolleita a expresión persoal, que o sistema  cooperativo de produción, usar un dispositivo versátil  ou a confrontación co cine-industria vén de lonxe. Llorenç Soler transitou diferentes paisaxes e sistemas e o seu traballo  para circuítos de gran público, para televisión,  danlle ese arume de profesional de fondo que  despois de advertir que dende o comén  fixo unha opción social, cultural e histórica a prol do documental, quen a escoller que saiba que non trae canda ela o sucedo mais terma da emoción, do encontro ca vida.

A nivel docente, outra das súas vertentes máis frutíferas, participará no posgrao sobre documental da Facultade de Ciencias da Comunicación  en 1996-1997,  experiencia pioneira da que resulta un precioso filme, Pegadas, en coautoría con  alumnos e alumnas e co-producido pola TVG, para alén dunha videoinstalación, Oh,Santiago!, na capela do Colexio Fonseca como contrapunto hiperreal  para a  exposición fotográfica de Anna Turbau  Santiago, pequena historia natural, producida pola USC en 1993 e que eu mesma coordinei.  Aló, en 1982, nunha súa autobiografía esvae un verso de quen foi premio Esquío de poesía: amé de  amor de signo y de protesta.  Canda el partiu nese cabalo alado que nos leva dunha beira a outra. Abur, Llorenç.

MLA