La culminación de la mirada crispada, violenta y popular de Fernando Rey: «El mundo sigue» (1963)
O traballo de Fernán-Gómez como director ten unha ampla variedade de influencias: a tradición literaria do sainete e o costumismo de autores como Arniches ou Fernández Flórez, cineastas españois cos que traballou como Neville, Serrano de Osma ou Saenz de Heredia, e por último pero non menos importante o Neorrealismo italiano, que Fernán-Gómez introduciu en España mesmo antes das famosas Conversacións de Salamanca. O seu papel no filme de Berlanga Esa pareja feliz ensinoulle unha forma de fusionar comedia, realismo e experimentación formal, que pode observarse nos seus primeiros traballos como La vida por delante. O resultado é un estilo moi persoal e irregular no que os xéneros populares se fusionan coa mirada crítica e a audacia formal dun autor. Na súa obra mestra, El mundo sigue, Fernán-Gómez vai un paso máis adiante e desenvolve unha tensa perspectiva escrita fílmica violenta para debuxar unha crua imaxe das clases populares do Madrid de posguerra.