Filmar a pantasma

La teoría del psicoanálisis sirve también de hilo al abordaje con el que Antía López Gómez se acerca a tres films casi coetáneos entre sí: Arima (Jaione Camborda, 2019), A nena azul (Sandra Sánchez, 2018) y A estación violenta (Anxos Fazáns, 2017). El capítulo centra su análises en Arima, película que expone de manera paradigmática la temática freudiana del fantasma, esa obsesión recurrente que coge forma en las apariciones que esconden un hecho traumático: «a desaparición dun neno, a volatilización dun pai». López Gómez termina su análisis anotando las semejanzas formales y argumentales de Arima con los otros dos films, también firmados por mulleres, en los que la contorna paisajística gallega —el bosque en Arima, el mar en A nena azul— representa «unha magnífica metáfora da foresta inconsciente».

«Para rematar, pois, unha última reflexión sobre esta escolla de tres filmes, un deles analizado máis en profundidade, os outros dous citados a modo de copresenzas que veñen a confirmar unha tímida tendencia no cine galego ao afondamento explícito nas estruturas do psiquismo, o cal puidera apuntar á emerxencia dun cinema de corte íntimo, como diciamos anteriormente, subxectivo, no que o contexto, máis que social, territorial, paisaxístico, vén a constituír unha sutil e explícita prolongación desa psique inexpugnábel».